Wojenne tajemnice - WARSZAWA i OKOLICE

Jaś Radocha

Jak gdzieś już było to proszę usunąć.
[link widoczny dla zalogowanych]
Pozdro. Very Happy

page

Ten artykuł i inne znalazły się w książce "Obwód głowy" w 2007 roku.
[link widoczny dla zalogowanych]

Na mnie duże wrażenie zrobiły relacje samego Mathiego Schenka, z których część dostępna jest w internecie.
Np.
"Na początku kiepsko strzelałem. Karali mnie za brak celności. Nie umiałem przymknąć lewego oka. Podejrzewali, że symuluję. Wysłali do lekarza. Kazał strzelać z drugiej strony.
Zostałem strzelcem lewoocznym. Odwrotna pozycja przydawała się w walkach ulicznych."

Relacjonując zalety tej techniki, Schenkowi zabłysły oczy, nawet zademonstrował "technikę strzelania" na sucho przed kamerą. Niestety nie widzę tej relacji w poniższych filmikach?

Dostępne na "You Tube"

Die Toten die nie gestorben sind 1
http://www.youtube.com/watch?v=eDqk1Oq5FQ4

Die Toten die nie gestorben sind 2
http://www.youtube.com/watch?v=XETapNXzxUA

lawor11

No cóż można powiedzieć? Milczę długo po obejrzeniu tych 2 filmów z Mathim. Wzruszyłem się, faktycznie, my sobie nie damy rady wyobrazić tych strasznych scen, które oni widzieli, ale nade wszystko Przeżywali!
Co ciekawe, najgorszych scen ten pan nie potrafił opisać, to znaczy, że musiały być jeszcze straszniejsze (jak straszne? skoro po tylu latach nie umie ich ubrac w słowa?!!), a przecież omówił kilka takich mocno przejmujących. Opowieść, gdy oficer każe strzelać Niemcom do polskich dzieci wychodzących ze szkoły z podniesionymi rękami i krzyczy: oszczędzać aminicję! Używać kolb! Boże, aż ciarki przechodzą po plecach, jak człowiek mógł upaść aż tak nisko!!!!!

Współczuję panu Mathiemu, on co noc to wszystko przeżywa, ci co odeszli, cały czas - jak mówi - są z nim, widać ogromu tych cierpień nie da się ani zrozumieć ani zapomnieć

Obyśmy umieli doceniać ofiarę tych, którzy żyli w tamtych strasznych czasach, kto dziś zatrzyma się koło pomnika czy napisu w Warszawie "TUtaj, dnia xx roku xxx Niemcy bestialsko rozstrzelali xxx Polaków ..."
<Mnie takie miejsce zawsze skłania do myślenia i smutku, tak juz mam.

Wam też polecam, zobaczcie tą relację.

nutek

Tak, wspomnienia zwykłych ludzi to temat-rzeka można to chłonąć bez końca. Dzięki wielkie MPW za archiwum historii mówionej.

Mnie jednak zawsze gdy o tym myślę wraca w pamięci relacja 10-letniego Rajmunda Dławichowskiego, który niestety zginął tragicznie krótko po spisaniu swej relacji z Powstania:
[link widoczny dla zalogowanych]

nutek

Arcyciekawa relacja z dziennika p. Danuty Nogajewskiej znajduje się w najnowszej "Karcie" (nr 69, strony 68-100). Dzień po dniu opisuje Powstanie z perspektywy cywilów przebywających na ul. Koszykowej. Po kapitulacji i późniejszej ucieczce z obozu przejściowego otrzymuje przepustkę na wyjazd od niejakiego hauptmanna Hosenfelda (wybawiciela m.in. Szpilmana).